SEN BEN OLMAK İSTİYORSUN, BEN İSE SENDE KALMAK İSTİYORUM.

[KAYVEN]

SEN BEN OLMAK İSTİYORSUN
BEN İSE SENDE KALMAK İSTİYORUM

Sen;
biliyorum, şimdi dudakların titriyor
dalgınsın,
melül melül boşluğa bakıyorsun
hiç bir şey göremiyorsun baktığın yerde
her şey birbiri içine girmiş
gözlerini yumuyorsun
beni görmek, bana kızmak istiyorsun
kirpiklerin ıslanıyor
kızamıyorsun, öfken büyütüyor seni
ellerinle konuşuyorsun
yenik bir sevgiye tutunarak.

Ben;
sana koşmak istiyorum
kanadı kırık serçe gibiyim
yapmıyorum, seni unutuyorum
oysa sana vereceklerim var
sana borcum var
kimsenin el süremediği kadar büyük
her şeyimi yeniden yaratıyorum
sana yenilerimi sunayım istiyorum
yüreğimle, bedenimle, beynimle; anladın mı?
bırak üzgülerini, omuzlarından savur
kendine gel, güzelliğini bozma tazeliğinin
ben seninim, bunu kaç bin kez söyledim
bütün ömrüm ellerindedir asırlardır
senden başka zar’ım mı var
şahidim Allah olsun bilmiyorum
sahi sen kimsin?...

Sen;
peşimden hiç ayrılmıyorsun, savaşıyorsun
benden habersizce bana geliyorsun
kollarıma sığınıp, dudaklarıma kilit vuruyorsun
susuyorum, konuşmuyorum, böyle istiyorsun
göçmen kuşlar gibisin sen de
göçeceğin zamanı mı bekliyorsun?
gözlerimden öpüyorsun, ben duymuyorum
bedenim yok oluyor, yer yarılıp, yer’e giriyor
Sahra da fırtınaya tutulmuş kum oluyor
denize taşınıyor, med, cezire yakalanıyor
dalgalar kıyılara savuruyor
ellerin de yaşıyorsun
ellerin ortada kalıyor, bir de gözlerin
bir de saçların kalıyor, boynumda izleri
her şeyden vazgeçebilirsin benim için
her şeyini verebilirsin,
canını bile istersem
sen de bana neler veriyorsun!
Ötekicilsin, seni benim sayıyorsun hep…

Ben;
bir gömlek gibi sarıyorsun bedenimi
ben kimim, neyim bilmiyorum, seviyorum
sevgiden öte hiç bir şey görmüyorum
her iç geçirişimde daha da çoğalıyor sevgim
gözlerim gözlerinden yansıyor
yüreğim sinende dinleniyor
bu ölüm uyukusu
birden anımsıyorum; unutmuştum,
seni ben yaratmıştım
Ur şehrinin tanrısı olduğum zamanlar.

Sen;
çekip alıyorsun beni karanlıklardan
geniş bir belaya taşıyorsun
duvarsız, sınırsız, coğrafyasız, tek tanrılı
yaşadıklarımı geride bıraktırıyorsun
yaşatacaklarına koşturuyorsun
soluğun leylak kokuyor, tenin ılık
tanıdığımı sanıyorsun seni
içine akıtıyorsun özge sevgimi
genişliyorsun, belama özenip
darlıklar çekiliyor ruhundan
seni öptürüyorsun elmacık kemiğinden
teninden, iliğinden
bir kapı açılıyor yanağında
oradan içeri adım attırıyorsun
hep gözlerinden alırdın beni içine oysa
yeni bir kapı açmış oluyorsun
yeni bir başlangıç yapıyorsun
her şey küçülüyor gözlerinde
beni büyütüyorsun asırlık çınarlar gibi…

Ben;
kır çiçekleri gibi el değmemiş sevilerim var
yanımda sen varsın, sakın beni bırakma
sakın ellerimi bırakma, konuş onlarla
onlarla anlaş, onlarla oynaş, onlarla düş kur
yeni yalnızlıklar yaşatma bana
direnemem, dayanamam, hazırlığım yok
kırılırım, yıkılırım, yok olurum gidersen
toparlanamam, kendime gelemem,
seni bir kez daha bulamam ve hiç gülemem
sular çekilir yaşam alanlarımdan
çöle döner tüm evrenim
güneş ebediyen batar ufkumdan
ay bana küser, bir daha doğmaz
gün ağarmaz, sabah olmaz
viran olur irem bağlarım,
çıplak kalır karlı dağlarım
çimenler bitmez,
çayırlarımda serçeler ötmez
dayanamam suskunluklara…

Sen;
arınmayı özlüyorsun, sular, seller oluyorsun
örseleniyorsun, silik bir çözülme yaşıyorsun
kendi küpünü çürüten sirke gibisin
beni arıyorsun, göz yaşların tazeleniyor
yanakların ıslanıyor, dokunamıyorsun
ellerini, gözlerini öptürüyorsun
göz yaşlarını içiriyorsun, içimde olmak istiyorsun
anam, avradım, öteki yarım olmak istiyorsun
yıldızlar saçlarını yalıyor, dayanamıyorsun
yüreğim titresin istiyorsun
üzerine bastığım toprak, soluduğum hava
yaşadığım kent, baktığım ayna olmak istiyorsun…

Ben;
ellerim beline dolanıyor, başım dönüyor
geceme ateş düşüyor, kaçıp kurtulamıyorum
alev, ateş içinde kalıyorum, yanıyorum
ateş böcekleri içinde kalıyorum, uçuyorum
uçuşuyorum, dalgınım, yorgunum, solgunum
suların, sellerin önüne katıp sürüklüyor beni
ateşim sönmüyor, suları ateşe veriyorum
suları kanser ediyorum, sen kanserimsin
gözlerimde ellerinin, ellerimde gözlerinin
yüreğimde teninin izi kalmış, kazınmıyor
çoğalıyor kanserli hücreler, çoğalıyor…

Sen;
yeşerttiğimi düşünüyorsun dallarını
çiçek açıyor, başak veriyorsun, ya da öyle sanıyorsun
sonsuz kez çoğalıyorsun
çoğaltıyorum seni, içini zenginleştiriyorum
fırtınaların diniyor, inancın filizleniyor
kötülükler inlerine kaçışıyor us’undan
aynalarla tanışıyorsun, bana dokunuyorsun
efsunluyorsun, tütsülüyorsun, beni sen yapıyorsun
seni bana çeviriyorsun aynada ki aksında
fırtınaların diniyor, gecelerin son buluyor
yeniden, yeniden doğuyor
sen sen oluyorsun…

Ben;
kucağına uzanacağım, sende çoğalacağım
dolacağım, taşacağım, aşık olacağım
korkularımı atacağım, sende kalacağım
hazırım, yapamıyorum, yardım istiyorum
büyü bozulmasın istiyorum
soluk alıp vermeye korkuyorum
dişlerimi sıkıyorum, kendimi yiyip bitiriyorum
toza, dumana karışıyorum
kendimle hesaplaşıyor
mutluluğun renklerinde eriyorum
adı konmamış oluyorsun
imdadıma koşuyorsun
sevgili, sevgili oluyorsun
ben ben oluyorum
ben yeniden doğuyorum…

Salih ÖZGENÇ
ESKİŞEHİR
salihozgenc@gmail.com

[ali-haydar]

helal olsun güzel yazmış üstad :

Sen;
peşimden hiç ayrılmıyorsun, savaşıyorsun
benden habersizce bana geliyorsun
kollarıma sığınıp, dudaklarıma kilit vuruyorsun
susuyorum, konuşmuyorum, böyle istiyorsun
göçmen kuşlar gibisin sen de
göçeceğin zamanı mı bekliyorsun?

en beğendiğim kısmı...